blog 1 , deel 2

oke waar waren we ? oh ja, terug op aarde...
Afgelopen vrijdag beide borsten eraf gehaald...
Operatie zelf is zeer goed verlopen, ben goed ontwaakt uit de lange narcose en kwam terecht op een 1 pers.kamer op de afdeling oncologie. Uiteraard vrij snel mijn lieve mannetje en 2 van mijn meiden aan mijn bed met een grote ballon ! Ondanks dat ik helemaal stoned was van de morfine vond ik het superfijn om ze even te zien.
Toen ze weggingen kwam mijn lieve zus waarmee ik alles deel en alles samen beleef.
Voorzichtig deed ik de speciale bh die ik aangekregen had en de gaasjes opzij om met haar het resultaat te delen...
Ze schoot meteen vol... "oh dat valt mee, ziet er best goed uit' zegt ze met een bibberende stem en een snik in haar keel..
Ik kijk naar beneden en mijn hoofd zegt "oh my god, wat heb ik gedaan ?!" en tegelijkertijd probeer ik mij te herpakken. Ik realiseer mij direct dat sis nog moet en dat ik nu de sterke de positieve moet blijven... dus mijn stem zegt "oh ja dat valt wel mee", het voelt nog wel heel erg verdoofd en gezwollen, alsof ik Rico Verhoeven ben tegengekomen zeg maar., maar de arts heeft het mooi gedaan.
Het heeft tijd nodig... tuurlijk.. dat weet ik toch....

Met 4 drainpotten, slangetjes en een infuus in mijn voet probeer ik naar het toilet te gaan, gelijk even samen een stukje gewandeld over de afdeling... Mooi hier he... ja heel mooi !

Daarna kwamen mijn dochter kim en haar vriend frans en mijn zoon dylan nog even langs voor een knuffel ! Uiteraard zit ik met een grote lach rechtop in bed " ik ben oke" lieverds ! Maar de geschrokken blikken in hun ogen, de emoties die ook zij probeerden te verhullen om hun sterke dappere moeder zo te zien kwamen wel ff binnen bij mij...

Een slechte nacht volgt, extra pijnstilling gevraagd, wakker geworden met het gevoel alsof er een trein over me heen is gereden.
De verpleging is super lief, de medische controles worden gedaan en ontbijt op bed wordt geserveerd. Ik lig hier tenslotte All Inclusive😜

Nadat ik mij in mijn privé badkamer die bij mijn suite hoort zelf probeer te wassen kom ik erachter dat dit nog best een uitdaging blijkt zijn... de hulp van de verpleegster is dan ook meer dan welkom.
Net op tijd klaar voor de koffieronde bel ik ondertussen even met mijn moeder (71) in Drente.
Bij het horen van mijn stem begint ze gelijk te huilen...en met dezelfde woorden als die mijn oma altijd zei zegt ze" ach meissie toch' "het komt allemaal goed".
We kijken allebei uit naar maandag wanneer ik thuis ben komt ze een paar dagen voor mij en mijn gezin zorgen !
 15.30 bezoekuur begint ! Mijn papa komt binnen en ook hij schiet vol... Maar mijn positieve optimistische karakter heb ik van hem dus we herpakken onszelf snel. Hij voelt zich op een vreemde manier schuldig, totale onzin natuurlijk maar ik begrijp zijn gevoel wel, ik voel hetzelfde naar mijn kinderen toe want ook mijn kids hebben nu 50% kans dat ze dit gen hebben van mij😔
Maar ik heb niet alleen dit gen van mijn vader , ik heb ook alle andere Buntsma genen ! De genen die mij hier doorheen gaan helpen, de vechtersgenen, de ikgeefnooitop genen ! Dus lieve pap don't worry wij komen er wel !
Daarna nog heerlijk geknuffeld met mijn kanjer en de 2 jongsten. Pat houdt zich groot maar ik zie de verslagen blik in zijn ogen.. Hij ziet mijn pijn, hij heeft geen woorden nodig van mij... hij weet hoe ik me voel... hij is mijn soulmate !

Zondagochtend komt de verpleegster met het goede nieuws dat er al 2 drains uit mogen , yehh !
en kort daarna de mededeling dat ik als ik wil wel naar huis toe mag.
nadat ik Pat heb gebeld dat hij me kan komen halen is hij springend door het huis iedereen wakker gaan maken "mama mag naar huis !' "mama komt naar huis !" hahahaha
Ik geloof dat ik werd gemist😉

Heerlijk weer thuis ! Er wordt goed voor mij gezorgd en niets is ze teveel. Als havikken lopen ze achter me aan om mij in de gaten te houden of ik stiekum toch niet iets pak, opraap of zelf wil doen hihi Het zijn toppers, wat ben ik trots op ze ! ook hun moeten hier mee zien te dealen en die puberbreinen doen soms rare dingen. Het zal zijn weg de komende weken wel vinden....

De afgelopen dagen ben ik erg emotioneel, voel me leeg en ondertussen zit mijn hoofd vol.
Ook heel dubbel....voel me niet meer compleet, verminkt, onzeker en bang er is nu geen weg meer terug  en tegelijkertijd zooo bevrijd ! I did it ! I beat the f#cking cancer !!

oei op deze reactie van mezelf had ik niet gerekend, het valt me dus zwaarder dan ik had verwacht, beetje onderschat waarschijnlijk. Ik probeer echt die bikkel te zijn, die stoere dappere sterke powerwoman die dit allemaal wel 'effe' doet maar ben haar ff kwijt...
Ik neem nog een cocktailtje van oxycodon, naproxen en paracetamol , ik sleep mijn laatste drainpot achter mij aan, kus mijn lieverds weltrusten en wellicht schijnt morgen weer de zon.
Iedere dag een beetje beter, daar ga ik vanuit....