De mensen op de hoogte houden van mijn proces en lekker van mij af schrijven...
Het bleek toch lastiger dan gedacht want inmiddels heb ik al vanaf juni niets meer 'gepost'.
Met gedachtes als "ja nu weten we het wel"of "ik wil niet alleen maar negatief over komen" blokkeerde mijn schrijfgedachten.
Nichtjes en vriendinnen (die in veel heftiger vaarwater zitten dan ik) die blog's of statussen plaatsen waar ik niet 'de zoveelste' in wilde zijn....
Maar toch gebeurde er veel in mijn leven en dan vooral in mijn hoofd... Eigenlijk té veel en dat maakt er over schrijven ook moeilijker.
Na de borstamputatie waarbij ze expanders ('oprekballonnen') hebben geplaatst ging het medisch gezien best goed. Het herstel verliep prima ondanks veel pijn en ongemak. iedere 2 weken naar de chirurg toe om te laten 'vullen' totdat we na ca 8 weken op de gewenste 500 cc per borst zaten.deze moesten 3 maanden blijven zitten om goed de huid en de borstspier goed te rekken en alles goed te laten genezen. Een periode van ziekenhuis rust !Een heerlijke vakantie met mijn gezin naar Spanje volgde.
Oké een nieuwe bikini hiervoor scoren was nog best een dingetje maar met hulp van mijn moeder toch goed geslaagd voor een bikini en een badpak. Toch bleek ik erg onzeker en onrustig daarin op het strand of langs het zwembad te zitten... bang dat iedereen zou zien dat ik 'neppers' had zitten die vooral nog heel hard en vierkant waren. Het voelde nl of er zoals mijn nicht het mooi verwoorde 2 tupperwarebakjes in zaten maar het woord baksteen voelde voor mij ook wel op zijn plaats.
Na de vakantie ben ik weer aan het werk gegaan. heerlijk om mijn collega's en clienten weer te zien en weer nuttig bezig te kunnen zijn. Mentaal ging ik effe flink onderuit...
Spijt, twijfels, angsten, onzeker..., ik werd er thuis ook niet de leukste en de aardigste persoon van.
Eind augustus kon ik mijn Borstbeeld ophalen die ik voor de amputatie had laten maken. Hij is prachtig mooi geworden en ben er echt heel blij mee !Mijn plan was om er een soort 'moodboard' omheen te maken met foto's van mijn proces, maar toen ik daar mee bezig was werd het me teveel en te confronterend. Ook 1 van mijn meiden had er veel moeite mee dus nu pronken mijn 'oude tietjes' op een blanco bord boven de bank op de muur.
mijn zoon zei " mam als je er niet bij zegt dat het jouw tieten zijn dan hangt daar gewoon een heel mooi bronzen kunstwerk" !
Weken volgde waarin ik uitkeek naar de volgende operatie die gepland stond voor eind oktober. Ondertussen vluchtte ik weg in veel werken en vooral veel afleiding zoeken. De confrontatie met mezelf was zwaar. Daar waar het lichamelijk best goed ging merkte ik dat mijn hoofd er anders over dacht. Dat mijn energielevel en conditie een flinke opdonder hadden gehad daar wilde ik maar niet aan toegeven en wat verkoudheidjes en ontstekingen waren dan ook een logisch gevolg. Dat ik constant die harde vierkante dingen voelde zitten hielp daar ook niet aan mee. Goed slapen was er ook nog niet bij. De juiste houding vinden want op mijn zij vonden mijn expanders nou niet echt heel leuk en de opvliegers meerdere keren per nacht hielden mij ook af van een goede nachtrust.
Voor de spiegel zag ik 2 opgepompte gehavende vierkante dingen zonder tepels wat toch een raar beeld geeft.
Maar het meeste moeite heb ik misschien wel gehad met het feit dat mijn huid dof en gevoelloos aanvoelde. Ik besef ineens dat ik mijn 'oude' boobs al die jaren erg heb ondergewaardeerd. Die 'lege hangende theezakjes' ik heb ze vaak verafschuwd en nu zou ik ze zooo graag terug willen, want ze waren dan misschien niet de allermooiste meer , er zat wel gevoel in en ze reageerde op elke vorm van aanraking waarvan ik nu weet dat dat best een essentieel onderdeel is van de intieme relatie met je partner...Ik probeer er doorheen te kijken maar ook wil ik ze niet 'eigen' maken en er nu al aan wennen want deze zijn tijdelijk, straks als de siliconen protheses erin zitten ja die blijven dus dan pas hoef ik er anders naar te gaan kijken die zal ik me eigen moeten gaan maken. Ik kan niet wachten... kijk er zooo naar uit om weer mezelf te worden, om dit hele gedoe achter mij te kunnen laten en de status van 'patiënt' te kunnen sluiten.
Ik kom een oproep tegen voor een fotoshoot voor de website van Oncogen, ik gooi het in onze Buntsma app en we hebben een zeer waardevolle en gave shoot gedaan met elkaar. Mijn vader, zijn broer, nichtjes, mijn zus en onze jongste dochters... Zooo bijzonder...Ik word gevraagd door oncogen om als vrijwilliger info te geven op een inloopavond in een theater in Den Haag vanuit de Borstkankervereniging maar dan specifiek voor genmutatie dragers.
Ook dat was een bijzondere ervaring, waarbij ik weer even voor mezelf de bevestiging heb gekregen dat ik toch echt de juiste keuze heb gemaakt door preventief te handelen.
Hoe zwaar en kut dit hele proces ook is, ik weet waar ik dit allemaal voor doe....
Want ondanks dat ik nog dagelijks worstel met alle ongemakken waar ik aan werk of mee leer leven zoals gewichtstoename, de opvliegers, de stijve spieren en gewichten (osteoporose ivm de abrupte overgang), pluishaar, droge huid, mijn verdwenen oude zelfbeeld en mijn borstreconstructieproces die nog wel even gaat duren, hou ik mezelf voor ogen dat dit alles altijd nog beter te verdragen is dan de gevolgen die kanker met zich meebrengt. Want met het hebben van deze genmutatie is het niet de vraag òf je (borst - eierstok) kanker krijgt maar wanneer en dat risico heb ik mooi weg genomen !
Inmiddels zijn 3 weken geleden mijn expanders verwijderd en de siliconen geplaatst. De operatie van bijna 3 uur is goed verlopen en na 1 nachtje blijven in het ziekenhuis mocht ik alweer naar huis. Géén drains, geen katheter, niks... en dat voelde al een stuk beter dan de vorige operatie.
Hetzelfde litteken is gebruikt dus daar zaten nu weer nieuwe hechtingen die er aflopen donderdag uit gehaald zijn door de chirurg. Ze was/is erg tevreden over hoe het er nu uit ziet en ook het herstel verloopt weer prima. Op het beurse, gekneusde ribben en strakke borstpier pijn na gaat het inderdaad heel goed en ben ook ik heel tevreden. Ze voelen nu al een stuk zachter en comfortabeler aan en dat terwijl er nog flinke zwellingen zitten. de wonden zijn mooi en rustig dus dat komt helemaal goed.
We spreken af dat ik 3 januari weer bij haar terug kom. Dan gaan we kijken of de vorm etc nog mooi is (ze kunnen de komende weken nl nog wat veranderen) zijn we niet tevreden dan wil ze graag via lipposuctie wat vet uit mijn buik wegzuigen en dat in mijn borsten spuiten (lippofilling) om evt de vorm te corrigeren. Mocht dit niet nodig blijken dan kunnen we gelijk over naar de tepelreconstructie ! Een ingreep waarbij ze van de extra huid een 'knopje' gaat creëren en waarbij op een later tijdstip dmv tatoeëren een tepelhof en kleur wordt aangebracht.
Nu eerst weer 6 weken de boel goed laten genezen en dus niet tillen of gekke zware bewegingen doen. Mentaal voel ik mij ook steeds sterker worden, ik ben nu in de 'opbouwende fase' en het einde komt in zicht en ik merk dat dat innerlijk toch wat rust geeft. Ook in mijn relatie sta ik weer wat sterker en dat voelt enorm goed. Ik merk dat ik alles inmiddels iets beter een plek kan geven en geaccepteerd heb. Ik keek er naar uit om weer 'mezelf' te worden maar ik realiseer mij ineens dat ik nooit meer mezelf word ! Althans niet mijn oude ik van voor dit hele gedoe...
Ik ben veranderd... Mijn lijf is veranderd... van buiten maar ook van binnen...
wordt vervolgd... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten